ความเป็นมาของประเพณีไทยผูกเสี่ยว

ความเป็นมาของประเพณีไทยผูกเสี่ยว 

 

 การผูกเสี่ยวเป็นประเพณีไทยของชาวอีสานที่สืบทอดกันมานานปรากฎหลักฐานในหนังสือที่ถือได้ว่าเป็นวรรณคดีของภาคอีสาน เช่น เรื่องรามเกียรติ์ตอนพญาครุฑคิดถึงเสี่ยว และในเรื่องผาแดงนางไอ่ตอนสอนพญานาคแบ่งเมืองกันปกครองและให้สัญญาต่อกันว่า

สองก็ฮักขอดมั่น(ฮัก=รัก)เหมือนฮ่วมเคหัง(ฮ่วม=ร่วม)การครอบคุณเสี่ยวสหายหลายชั้น จึงได้ขอดมั่นหมายฮ่วมไมตรี(ขอด=กอด)เพื่อจัดเป็นใจเดียวบ่ลอยมายม้าง
การปฎิบัติในการผูกเสี่ยว เดิมเป็นประเพณีไทยระหว่างบุคคลและบุคคลหรือระหว่างครอบครัวต่อครอบครัว คือถ้าพ่อแม่หรือญาติผู้ใหญ่มองเห็นว่าบุตรหลานของตนมีรูปร่างลักษณะผิวพรรณ นิสัยใจคอหรือมีความสนิทสนมชิดชอบกับบุตรหลานของใครก็ทาบทามขอผูกเป็นเสี่ยว ตอนทาบทามนี้เรียกว่า แฮกเสี่ยว เมื่อทั้งสองฝ่ายตกลงกันแล้วก็ผูกเสี่ยวให้โดยใช้ด้ายสีขาวผูกข้อมือของแต่ละคนเพื่อให้เป็นสิริมงคลแก่คู่เสี่ยวยิ่งขึ้นบางแห่งก่อนจะผูกเสี่ยวต้องทำพิธีบายศรีสู่ขวัญเสี่ยวก่อนแล้วค่อยใช้ด้ายผูกแขนให้คู่เสี่ยว หลังจากนั้นพ่อแม่หรือญาติผู้ใหญ่ก็ให้โอวาท ให้พรอบรมสั้งสอนให้คู่เสี่ยวมีความรักนับถือกันตลอดพ่อแม่พี่น้องและวงศาคณาญาติของกันและกัน หลังจากนั้นก็เลี่ยงข้าวปลาอาหารกันตามสมควร
การผูกเสี่ยวนิยมผูกกันก็เฉพาะชายกับชาย หญิงกับหญิงเท่านั้นและต้องมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันด้วย